મેં સપનોં કા સૌદાગર હૂં. લોગ તરા કે સમયમેં સપણે દેખતે હૈ, મૈં કભી કભા દિનમેં ભી દેખ લેતા હૂં. મેં ઐસી બાની બોલતા હૂં કિ દેખતે દેખતે (સૂનતે સૂનતે) સબ લોગ મેરે હો જાતે હૈ. હિપ્નોટીઝમ ઔર મેસ્મેરીઝમ હંમેશા મેરી જેબ મેં હી રહતે હૈ. મૈં જાદૂગર ઐસા કિ છડી ધુમાયે બિના હી પૂરી દુનિયા મુઝે અપણા સમજતી હૈ. (યાને દુનિયા મેરી જેબ મેં?) મૈંને કઇ મારથીઓંકો પરાસ્ત (ભોંય ભેગા જ તો!) કર દિયે હૈ.
કરીબ એક ખરવકા નયા પાર્લામેન્ટ બનતે હી (છો ને કરોડોં ભૂખે મરતાં!) મૈં નયે ભારતકા નિર્માણ (નવ નિર્માણ?) કરૂંગા. (શાયદ રાજકીય ઢાંચા બદલના ભી પડે!) આપ જાનતે હૈં, પરિવર્તન તો સંસાર કા નિયમ હૈ. મૈં ભ્રષ્ટાચાર કો નેસ્તનાબૂદ કરકે હી રહૂંગા, ચાહે જાન ગંવાની પડે. (એ ટુ ઝેડ કેટેગરીમાં શકયતા ઓછી છે…) ગોબેલ્સ કો મૈં ભૂલા દૂંગા. મૈં સચમુચ એકોહમ બહુશ્યામ જૈસા તો નહીં…? હૈ આપકે પાસ કોઇ વિકલ્પ મેરા?? મૈંને ભોર સમય મેં એક અદ્ભુત સપણાં (પરોઢિયે કે સપણાં તો નહીં?!) દેખા હૈ, ઉસકી બાત મૈં સમય આને પર હી કરૂંગા. મૈં સપણોં કા સૌદાગર હૂં.
સુરત – રમેશ એમ. મોદી– આ લેખમાં પ્રગટ થયેલાં વિચારો લેખકનાં પોતાના છે.
