કોના ઘરમાં ધોતિયાવાળાની કેટલી સિલ્લક છે, એવો સર્વે હજી સુધી કોઈએ કર્યો નથી ને આપણને ‘ટાઈમ’પણ નથી. ધોતિયાવાળા સામે મળે તો પ્રણામ કરવાના સંસ્કાર પણ વિસરાતા સૂર જેવા થવા માંડ્યા. ઉમરની છેલ્લી ઓવર ચાલતી હોય એ મહાત્માઓ પણ બરમૂડા પહેરીને બકાલું લેવા બહાર નીકળવા માંડ્યા. જો કે આ કોઈ રશિયા-યુક્રેન’જેવો લડાયક પ્રશ્ન નથી. પણ વિચાર એ વાતનો આવે કે, સાલું હાસ્ય-લેખક થયા એટલે, જુદા-જુદા વિષયોને શોધવા માટે મગજમાંથી કેટલા ધુમાડા કાઢવાના..?
બટાકામાં સુગર કેટલી છે, એ શોધી આપનારને વૈજ્ઞાનિક કહેવાય, પણ હાસ્ય માટે વિષય શોધનારને વૈજ્ઞાનિક તો ઠીક, કોઈ આધુનિક પણ કહેતું નથી. એના કપાળમાં કાંદા ફોડું ઉપરથી ‘નવરો’કહે તે બોનસ..! અથાગ પ્રયત્નો પછી, મારે આ હાસ્યલેખ લખવા માટે ધોતિયાના મુકામ સુધી જવું પડ્યું. ભગવાન કહે, ‘દોસ્ત..! એમાં હતાશ નહિ થવાનું. મારે પણ ભગવાન મટીને લોક ઉદ્ધાર કરવા કેવા-કેવા અવતાર ધારણ કરવા પડેલા..! યાદ આવે છે કંસ, હિરણ્ય કશ્યપ, રાવણ વગેરે..!
ધોતિયું માત્ર પહેરવેશ નથી, માનવજાતનો ઈતિહાસ છે. બાળોતિયાથી ધોતિયા સુધીની સફર કરવામાં તો માણસ ટેસ્ટી થઇ ગયો. ઘરના મસાલા કરતાં એને બહારના મસાલા જ વધારે ફાવે. વળી માણસને એકાદ જ ટેસ્ટ ફાવે એવું નહિ. જેમ કપાળે કપાળે જુદી બુદ્ધિ, એમ જીભે જીભે અલગ ચટાકા..! જેટલો ખાવાનો ટેસ્ટી, એટલો જ ઓઢવા-પાથરવા-પહેરવા-ફરવા- ને વાહન વ્યવસ્થા સાથે મોજમઝા કરવાનો પણ ટેસ્ટી..! એક જ ખુમારી, પાડોશી કરતાં આપણી જાહોજલાલીની ઊંચાઈ ઊંચી જોઈએ. પછી ભલે એના બંગલાની ટોચ ઉપર મોરના ટહુકાને બદલે કાગડા કેકારવ કરતા હોય..!
ખોટું માનતા હોય તો પૂછો રતનજીને..! ( હવે આ રતનજી કોણ, એવું નહિ પૂછતાં, હું પણ એને જ શોધું છું..!) માણસ લુંગીમાં પણ ફરે, ધોતિયામાં ફરે, ઢીંચણથી ફાટેલા જીન્સમાં ફરે, કે બરમૂડામાં ફરે, પસંદ અપની-અપની ઔર ખયાલ અપના-અપના..! આપણે તો એટલું જ જોવાનું કે, ઉઘાડો નહિ ફરવો જોઈએ..! પછી તો જેવા જેના સંસ્કાર ને જેવાં જેનાં હવામાન..! ભૂલી જવાનું કે ગાંધીથી માંડી મોદી સુધીની જીવનયાત્રા મેં ખેડી નાંખી. એટલામાં તો જાતજાતના બ્રાન્ડેડ અને નોન બ્રાન્ડેડ માણસ પણ બદલાઈ ગયા ને પહેરવેશ પણ બદલાયા..! પહેરવેશની કુંડળી ચકાસીએ તો, મોટા-મોટા નેતાઓ કે અભિનેતાઓ, ધોતિયામાં પણ વધારે ખીલેલા. બાકી આજની પેઢી તો ‘કાઉબોય’ફિલ્મમાંથી ઊતરી આવેલી ‘લો-વેસ્ટ’પેન્ટ અને તે પણ ઢીંચણથી ફાટેલી..! જાંઘ ઉપર હાથ પછાડે પણ, વાઈ-ફાઈ વગર પાવર આવે નહિ..!
અંગ્રેજીમાં સાચું જ કહેવાયું છે કે, “A person can become famous by breaking pots, tearing ones cloths in public, or by riding a donkey..!”અહીં ઈન્સ્ટન્ટ વિખ્યાતિ માટે ઉડાન છે. પેલી મેગી બે મીનીટમાં ભલે તૈયાર થતી હોય, પણ ટીનોપાલની એક પડીકીમાં બાલદી ભરેલા ગંદા કપડામાં સફેદી લાવવા બાવડાં ફુલાવવાની કસરત ચાલે. જેના ઉપર જૂતાં ફેંકાયાં હોય, શ્રીલંકાના નેતાની માફક ધક્કે ચડાવ્યા હોય કે કાળી શાહીથી શરીર ઉપર રંગકામ થયું હોય, એ રાતોરાત પ્રખ્યાત થઇ જાય તો એની બળતરા થાય. પણ એ નહિ વિચારે કે, પ્રામાણિક માણસોને વિખ્યાત થવા માટે કેટલાંય વર્ષોને શહીદ કરવાં પડે..! પહેરવેશનું પણ એવું જ..!
પ્રસિદ્ધિનો જ એક મહિમા..! મોંઘવારી ઘટી નથી, પણ ધોતિયાં ઘટી ગયાં. ધોતિયાં બિચારા વિસરાતા સૂર જેવાં થઇ ગયાં. રંગભૂમિ અને જંગભૂમિ ઉપરથી પણ નાબૂદ થવા માંડ્યાં. પણ ધોતિયાવાળા મહાનુભાવોની જગતે નોંધ લીધી છે, એટલે નમૂના પૂરતા ધોતિયાધારી ટક્યા છે..! ઘણાને તો પેટમાં દુખાવો ઉપડશે કે, મોંઘવારી સાથે ધોતિયાને શું લેવા દેવા.? અરે ભઈલા.! દેખીતી વાત છે ને, જેટલી મોંઘવારી વધી, એટલાં ધોતિયાં કે ધોતિયાંધારી ક્યાં વધ્યા છે..? ઉમરલાયક દેખાવા કોઈ તૈયાર જ નથી, બધાને લાયક જ દેખાવું છે.
બાપુએ તો ધોતિયાની પણ અડધી ટીકીટ કઢાવેલી હોય એમ, પોતડી જ પહેરેલી..! ભારતની આન, ભારતની શાન અને ભારતના સન્માન માટે પોતડીનું સ્થાન ઊંચું છે..! સિલાઈ વગરના ઘણાં ધોતિયાએ અંગ્રેજોના ટાંકાવાળા પેન્ટના પટ્ટા છોડાવી નાંખેલા, એ કંઈ ભૂલી જવાની વાત થોડી છે? ધોતિયું એટલે ૧૦૦ ટકા સમાજવાદી.! ઓઢવા, પાથરવા- ઢાંકવા ને લગનની પંગતમાં પાથરીને બેસવા કે ઘરના છોકરાઓ માટે મોહનથાળ બાંધીને લઇ જવા પણ કામ આવે..! ત્યારે બરમૂડા તો પાપડ-પાપડીને તડકે નાંખવા પણ કામ નહિ આવે..!
કહેવું તો ના જોઈએ પણ, શ્રીશ્રી ભગાને તો તમે ઓળખો જ છો ને..? ભગવાને એને ભરેલા ભીંડા જેવું ‘ટેસ્ટી’ભેજું આપેલું. નવરો પડે ત્યારે જાહેરાતના પાટિયામાંથી પણ ઠળિયા કાઢે. એક દુકાને બોર્ડ લગાવેલું કે,’‘લગનનો તૈયાર સામાન મળશે..!’બંદો ત્યાં જઈને કહે, ‘તમારે ત્યાં લગન કરવા માટે સરસ કન્યા મળતી હોય તો બતાવો, મારે ઈન્સ્ટન્ટ લગન કરવા છે..! પેલો કહે, કન્યા તમારે ગોતવાની, અહીં તો માત્ર લગનનો સામાન મળે. દુકાનદારે લગનનો સામાન વેચવાનું બંધ કરીને, મરણનો સામાન વેચવાનું ચાલુ કર્યું, બહાર બોર્ડ મુકાવ્યું કે ‘મરણનો તૈયાર સામાન મળશે..!’તો જઈને કહે, મારો સામાન બાંધી રાખજે, હું ગમે ત્યારે લેવા આવીશ..!
કોઈ પણ વાતમાં માથું નહિ મારે તો, જાણે કુંડળી બદલાઈ જાય..! મગજનું રાયતું કરી નાંખે યાર..! મને કહે, ’રમેશિયા..! પુરુષનાં જેટલાં આભૂષણો છે, તેને ચકાસો તો બધાં આભૂષણો નારી જાતિનાં છે ને સ્ત્રીનાં બધાં આભૂષણો નર જાતિનાં છે. જેમ કે, ‘ટોપી કેવી, કફની કેવી, બંડી કેવી, જટા કેવી, દાઢી કેવી, મૂછ કેવી, ઘડિયાળ કેવી, લાકડી કેવી, મોજડી કેવી, ચંપલ કેવી..!’એ બધાં પુરુષનાં આભૂષણ કહેવાય અને સ્ત્રીનાં જોઈએ તો, ‘અંબોડો કેવો, ચોટલો કેવો, સેંથો કેવો, ચાંદલો કેવો, નેકલેસ કેવો, સાડલો કેવો, પાલવ કેવો, કબજો કેવો, ચણિયો કેવો, મેંદીનો રંગ કેવો, નખરો કેવો, લટકો કેવો ને એનો ધાક પણ કેવો..? આ બધામાં નોંધારું પેલું ધોતિયું..!
એના કપાળમાં કાંદા ફોડું. જેના ઉપર શરીરનો આખો મલાજો, એ જ નાન્યતર જાતિમાં..! છતાં ગમે તે કાળમાં પણ ધોતિયું નોંધપાત્ર રહ્યું છે. શું એનો જમાનો હતો, ને શું એનો મલાજો હતો ..? અસ્સલ કોઈના પણ ઘરના છાપરે પથ્થર નાંખીએ તો, એક ધોતિયાવાળો સેમ્પલ બહાર નીકળતો..! આજે બરમૂડાવાળો નીકળે..! ગુજરાતીનું ધોતિયું જે દિશામાં ફરકતું, એ પ્રમાણે શેરબજારના ભાવ ‘ઊંચાનીચા’થતા. ધોતીવાલેકો કભી કમજોર મત સમજના..! ધોતિયું એટલે બાળોતિયાની વૃદ્ધાવસ્થા, ને બાળોતિયું એટલે બાલ્યાવસ્થા..! બાળોતિયામાં કોઈ પસંદગી આવતી નથી. પણ ધોતિયામાં તો ‘branded choice’ આવે..! એક વાત છે, ધોતિયાવાળા ચીવટ તો ખરા..! પોતે ભલે ઊડી જાય, પણ પોતાનું ધોતિયું ઊડી નહિ જાય, એની કાળજી ખાસ રાખતા..!
લાસ્ટ ધ બોલ શ્રીશ્રી ભગાને એક દિવસ યમરાજનો ભેટો થઇ ગયો. યમરાજે કહ્યું, ‘દોસ્ત..! તું ભગો હોય કે ભગવાન હોય, હું તને લેવા આવ્યો છું. ચાલ ઉપર આવવા તૈયાર થઇ જા..! ભગો કહે ‘પણ હું તો તંદુરસ્ત છું..! મને તો નખમાં પણ રોગ નથી. યમરાજ કહે, ‘એ બધી વાત બરાબર..! પણ તું તારો મોબાઈલ લોક કર્યા વગર ઘરે ભૂલી આવ્યો છે. અને તારી ભગી મોબાઈલ ખોલીને તારા મેસેજ વાંચી રહી છે..! ઓહહહ..! એમ વાત છે, તો અમળાવ તારા પાડાનું પૂંછડું..! જીવવા જેવું હવે રહેશે જ નહિ. આપણે નીકળી જ જઈએ..! – આ લેખમાં પ્રગટ થયેલા વિચારો લેખકના પોતાના છે.
કોના ઘરમાં ધોતિયાવાળાની કેટલી સિલ્લક છે, એવો સર્વે હજી સુધી કોઈએ કર્યો નથી ને આપણને ‘ટાઈમ’પણ નથી. ધોતિયાવાળા સામે મળે તો પ્રણામ કરવાના સંસ્કાર પણ વિસરાતા સૂર જેવા થવા માંડ્યા. ઉમરની છેલ્લી ઓવર ચાલતી હોય એ મહાત્માઓ પણ બરમૂડા પહેરીને બકાલું લેવા બહાર નીકળવા માંડ્યા. જો કે આ કોઈ રશિયા-યુક્રેન’જેવો લડાયક પ્રશ્ન નથી. પણ વિચાર એ વાતનો આવે કે, સાલું હાસ્ય-લેખક થયા એટલે, જુદા-જુદા વિષયોને શોધવા માટે મગજમાંથી કેટલા ધુમાડા કાઢવાના..?
બટાકામાં સુગર કેટલી છે, એ શોધી આપનારને વૈજ્ઞાનિક કહેવાય, પણ હાસ્ય માટે વિષય શોધનારને વૈજ્ઞાનિક તો ઠીક, કોઈ આધુનિક પણ કહેતું નથી. એના કપાળમાં કાંદા ફોડું ઉપરથી ‘નવરો’કહે તે બોનસ..! અથાગ પ્રયત્નો પછી, મારે આ હાસ્યલેખ લખવા માટે ધોતિયાના મુકામ સુધી જવું પડ્યું. ભગવાન કહે, ‘દોસ્ત..! એમાં હતાશ નહિ થવાનું. મારે પણ ભગવાન મટીને લોક ઉદ્ધાર કરવા કેવા-કેવા અવતાર ધારણ કરવા પડેલા..! યાદ આવે છે કંસ, હિરણ્ય કશ્યપ, રાવણ વગેરે..!
ધોતિયું માત્ર પહેરવેશ નથી, માનવજાતનો ઈતિહાસ છે. બાળોતિયાથી ધોતિયા સુધીની સફર કરવામાં તો માણસ ટેસ્ટી થઇ ગયો. ઘરના મસાલા કરતાં એને બહારના મસાલા જ વધારે ફાવે. વળી માણસને એકાદ જ ટેસ્ટ ફાવે એવું નહિ. જેમ કપાળે કપાળે જુદી બુદ્ધિ, એમ જીભે જીભે અલગ ચટાકા..! જેટલો ખાવાનો ટેસ્ટી, એટલો જ ઓઢવા-પાથરવા-પહેરવા-ફરવા- ને વાહન વ્યવસ્થા સાથે મોજમઝા કરવાનો પણ ટેસ્ટી..! એક જ ખુમારી, પાડોશી કરતાં આપણી જાહોજલાલીની ઊંચાઈ ઊંચી જોઈએ. પછી ભલે એના બંગલાની ટોચ ઉપર મોરના ટહુકાને બદલે કાગડા કેકારવ કરતા હોય..!
ખોટું માનતા હોય તો પૂછો રતનજીને..! ( હવે આ રતનજી કોણ, એવું નહિ પૂછતાં, હું પણ એને જ શોધું છું..!) માણસ લુંગીમાં પણ ફરે, ધોતિયામાં ફરે, ઢીંચણથી ફાટેલા જીન્સમાં ફરે, કે બરમૂડામાં ફરે, પસંદ અપની-અપની ઔર ખયાલ અપના-અપના..! આપણે તો એટલું જ જોવાનું કે, ઉઘાડો નહિ ફરવો જોઈએ..! પછી તો જેવા જેના સંસ્કાર ને જેવાં જેનાં હવામાન..! ભૂલી જવાનું કે ગાંધીથી માંડી મોદી સુધીની જીવનયાત્રા મેં ખેડી નાંખી. એટલામાં તો જાતજાતના બ્રાન્ડેડ અને નોન બ્રાન્ડેડ માણસ પણ બદલાઈ ગયા ને પહેરવેશ પણ બદલાયા..! પહેરવેશની કુંડળી ચકાસીએ તો, મોટા-મોટા નેતાઓ કે અભિનેતાઓ, ધોતિયામાં પણ વધારે ખીલેલા. બાકી આજની પેઢી તો ‘કાઉબોય’ફિલ્મમાંથી ઊતરી આવેલી ‘લો-વેસ્ટ’પેન્ટ અને તે પણ ઢીંચણથી ફાટેલી..! જાંઘ ઉપર હાથ પછાડે પણ, વાઈ-ફાઈ વગર પાવર આવે નહિ..!
અંગ્રેજીમાં સાચું જ કહેવાયું છે કે, “A person can become famous by breaking pots, tearing ones cloths in public, or by riding a donkey..!”અહીં ઈન્સ્ટન્ટ વિખ્યાતિ માટે ઉડાન છે. પેલી મેગી બે મીનીટમાં ભલે તૈયાર થતી હોય, પણ ટીનોપાલની એક પડીકીમાં બાલદી ભરેલા ગંદા કપડામાં સફેદી લાવવા બાવડાં ફુલાવવાની કસરત ચાલે. જેના ઉપર જૂતાં ફેંકાયાં હોય, શ્રીલંકાના નેતાની માફક ધક્કે ચડાવ્યા હોય કે કાળી શાહીથી શરીર ઉપર રંગકામ થયું હોય, એ રાતોરાત પ્રખ્યાત થઇ જાય તો એની બળતરા થાય. પણ એ નહિ વિચારે કે, પ્રામાણિક માણસોને વિખ્યાત થવા માટે કેટલાંય વર્ષોને શહીદ કરવાં પડે..! પહેરવેશનું પણ એવું જ..!
પ્રસિદ્ધિનો જ એક મહિમા..! મોંઘવારી ઘટી નથી, પણ ધોતિયાં ઘટી ગયાં. ધોતિયાં બિચારા વિસરાતા સૂર જેવાં થઇ ગયાં. રંગભૂમિ અને જંગભૂમિ ઉપરથી પણ નાબૂદ થવા માંડ્યાં. પણ ધોતિયાવાળા મહાનુભાવોની જગતે નોંધ લીધી છે, એટલે નમૂના પૂરતા ધોતિયાધારી ટક્યા છે..! ઘણાને તો પેટમાં દુખાવો ઉપડશે કે, મોંઘવારી સાથે ધોતિયાને શું લેવા દેવા.? અરે ભઈલા.! દેખીતી વાત છે ને, જેટલી મોંઘવારી વધી, એટલાં ધોતિયાં કે ધોતિયાંધારી ક્યાં વધ્યા છે..? ઉમરલાયક દેખાવા કોઈ તૈયાર જ નથી, બધાને લાયક જ દેખાવું છે.
બાપુએ તો ધોતિયાની પણ અડધી ટીકીટ કઢાવેલી હોય એમ, પોતડી જ પહેરેલી..! ભારતની આન, ભારતની શાન અને ભારતના સન્માન માટે પોતડીનું સ્થાન ઊંચું છે..! સિલાઈ વગરના ઘણાં ધોતિયાએ અંગ્રેજોના ટાંકાવાળા પેન્ટના પટ્ટા છોડાવી નાંખેલા, એ કંઈ ભૂલી જવાની વાત થોડી છે? ધોતિયું એટલે ૧૦૦ ટકા સમાજવાદી.! ઓઢવા, પાથરવા- ઢાંકવા ને લગનની પંગતમાં પાથરીને બેસવા કે ઘરના છોકરાઓ માટે મોહનથાળ બાંધીને લઇ જવા પણ કામ આવે..! ત્યારે બરમૂડા તો પાપડ-પાપડીને તડકે નાંખવા પણ કામ નહિ આવે..!
કહેવું તો ના જોઈએ પણ, શ્રીશ્રી ભગાને તો તમે ઓળખો જ છો ને..? ભગવાને એને ભરેલા ભીંડા જેવું ‘ટેસ્ટી’ભેજું આપેલું. નવરો પડે ત્યારે જાહેરાતના પાટિયામાંથી પણ ઠળિયા કાઢે. એક દુકાને બોર્ડ લગાવેલું કે,’‘લગનનો તૈયાર સામાન મળશે..!’બંદો ત્યાં જઈને કહે, ‘તમારે ત્યાં લગન કરવા માટે સરસ કન્યા મળતી હોય તો બતાવો, મારે ઈન્સ્ટન્ટ લગન કરવા છે..! પેલો કહે, કન્યા તમારે ગોતવાની, અહીં તો માત્ર લગનનો સામાન મળે. દુકાનદારે લગનનો સામાન વેચવાનું બંધ કરીને, મરણનો સામાન વેચવાનું ચાલુ કર્યું, બહાર બોર્ડ મુકાવ્યું કે ‘મરણનો તૈયાર સામાન મળશે..!’તો જઈને કહે, મારો સામાન બાંધી રાખજે, હું ગમે ત્યારે લેવા આવીશ..!
કોઈ પણ વાતમાં માથું નહિ મારે તો, જાણે કુંડળી બદલાઈ જાય..! મગજનું રાયતું કરી નાંખે યાર..! મને કહે, ’રમેશિયા..! પુરુષનાં જેટલાં આભૂષણો છે, તેને ચકાસો તો બધાં આભૂષણો નારી જાતિનાં છે ને સ્ત્રીનાં બધાં આભૂષણો નર જાતિનાં છે. જેમ કે, ‘ટોપી કેવી, કફની કેવી, બંડી કેવી, જટા કેવી, દાઢી કેવી, મૂછ કેવી, ઘડિયાળ કેવી, લાકડી કેવી, મોજડી કેવી, ચંપલ કેવી..!’એ બધાં પુરુષનાં આભૂષણ કહેવાય અને સ્ત્રીનાં જોઈએ તો, ‘અંબોડો કેવો, ચોટલો કેવો, સેંથો કેવો, ચાંદલો કેવો, નેકલેસ કેવો, સાડલો કેવો, પાલવ કેવો, કબજો કેવો, ચણિયો કેવો, મેંદીનો રંગ કેવો, નખરો કેવો, લટકો કેવો ને એનો ધાક પણ કેવો..? આ બધામાં નોંધારું પેલું ધોતિયું..!
એના કપાળમાં કાંદા ફોડું. જેના ઉપર શરીરનો આખો મલાજો, એ જ નાન્યતર જાતિમાં..! છતાં ગમે તે કાળમાં પણ ધોતિયું નોંધપાત્ર રહ્યું છે. શું એનો જમાનો હતો, ને શું એનો મલાજો હતો ..? અસ્સલ કોઈના પણ ઘરના છાપરે પથ્થર નાંખીએ તો, એક ધોતિયાવાળો સેમ્પલ બહાર નીકળતો..! આજે બરમૂડાવાળો નીકળે..! ગુજરાતીનું ધોતિયું જે દિશામાં ફરકતું, એ પ્રમાણે શેરબજારના ભાવ ‘ઊંચાનીચા’થતા. ધોતીવાલેકો કભી કમજોર મત સમજના..! ધોતિયું એટલે બાળોતિયાની વૃદ્ધાવસ્થા, ને બાળોતિયું એટલે બાલ્યાવસ્થા..! બાળોતિયામાં કોઈ પસંદગી આવતી નથી. પણ ધોતિયામાં તો ‘branded choice’ આવે..! એક વાત છે, ધોતિયાવાળા ચીવટ તો ખરા..! પોતે ભલે ઊડી જાય, પણ પોતાનું ધોતિયું ઊડી નહિ જાય, એની કાળજી ખાસ રાખતા..!
લાસ્ટ ધ બોલ
શ્રીશ્રી ભગાને એક દિવસ યમરાજનો ભેટો થઇ ગયો.
યમરાજે કહ્યું, ‘દોસ્ત..! તું ભગો હોય કે ભગવાન હોય, હું તને લેવા આવ્યો છું. ચાલ ઉપર આવવા તૈયાર થઇ જા..!
ભગો કહે ‘પણ હું તો તંદુરસ્ત છું..! મને તો નખમાં પણ રોગ નથી. યમરાજ કહે, ‘એ બધી વાત બરાબર..! પણ તું તારો મોબાઈલ લોક કર્યા વગર ઘરે ભૂલી આવ્યો છે. અને તારી ભગી મોબાઈલ ખોલીને તારા મેસેજ વાંચી રહી છે..! ઓહહહ..! એમ વાત છે, તો અમળાવ તારા પાડાનું પૂંછડું..! જીવવા જેવું હવે રહેશે જ નહિ. આપણે નીકળી જ જઈએ..!
– આ લેખમાં પ્રગટ થયેલા વિચારો લેખકના પોતાના છે.